Koersforum
Nieuw onderwerp plaatsenReageren

<  De renners  ~  Frank VDB

Il cavalinno
Geplaatst: 14-10-2009 18:55:17 Reageren met citaat
Aspirant Aspirant
Geregistreerd op: 22 Mei 2009 Berichten: 94
Idd, prachtich tekstje...
Kben er ook echt ni goe van!! K keek er ng zo naar uit om is met/tegen hem te koersen volgend seizoen... Crying or Very sad
Profiel bekijken Stuur privébericht Website bekijken
debink
Geplaatst: 16-10-2009 07:15:20 Reageren met citaat
Aspirant Aspirant
Geregistreerd op: 21 Mei 2009 Berichten: 53
Il cavalinno schreef:
Idd, prachtich tekstje...
Kben er ook echt ni goe van!! K keek er ng zo naar uit om is met/tegen hem te koersen volgend seizoen... Crying or Very sad


ik heb het ooit meegemaakt bij juniores en beloften, als hij aan de start stond dan wisten we dat er gereden werd voor de 2de plaats want meestal hebben we niet veel meer gezien dan zn achterwiel... hij stak er toen al met kop en schouders bovenuit. Als ik het me nog goed herinner heeft Tom Stremersch nog bij hem in de Giant ploeg gezeten...
Profiel bekijken Stuur privébericht
Desiderius
Geplaatst: 20-10-2009 10:16:28 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
http://www.youtube.com/watch?v=7m-WEvVAxMQ&feature=related

mooi..
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Desiderius
Geplaatst: 22-10-2009 19:31:15 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
Het is 18 april 1999. Frank Vandenbroucke is klaar voor de start van Luik-Bastenaken-Luik 1999. Hij heeft opvallend fel gebronsde, glimmende benen. “Een speciale olie waardoor de benen er bruiner uitzien”, verklaart VDB. Later op de dag doet hij wat hij voorspelde: iedereen glad uit het wiel demarreren. Die dag, die 18de april, werd VDB TGV geboren. Mijn God op twee wielen. VDB werd mijn idool, mijn held.

Die 18de april besloot ik te gaan fietsen. Want ik wilde VDB zijn. Fietsen met de handjes bovenop op het stuur, weet je wel. Ik wilde fietsen zoals VDB. Met glimmende, bruine benen. Met witte oversokjes. Met grinta. Alleen de haren verven: dat was een stap te ver.

Tien jaar later is Frank niet meer. Hij was al lang geen VDB meer voor mij, hij was in de loop der jaren gewoon Frank geworden. Een mens, geen God meer. Naarmate ik in de wielerjournalistiek rolde, leerde ik ‘m kennen. Tijdens de zeldzame hoogtepunten die hij als coureur nog had en tijdens de momenten waarop hij diep zat. Het jongste jaar werd het contact intenser. Frank woonde vlakbij. Hij was een innemend man, geen blaaskaak van het eerste uur. Hij wist wel beter, had al te veel meegemaakt.

We gingen samen fietsen. Dan plaagde hij graag door her en der prikjes uit te delen. Al was het een autostradebrug: hij wou als eerste de ‘top’ bereiken. Hij kickte erop, de fiets was zijn leven. Maar we babbelden ook tijdens het fietsen. Over het woelige verleden, het heden en vooral de toekomst. Hij piekerde erover maar ik suste. “De VDB van 1999 hoeven we niet meer te zien, Frank. Probeer gewoon weer coureur te zijn.” Het is hem gelukt.

Eind augustus fietste ik samen met zes Grinta!-ploegmaats 24 uur lang rondjes op het Circuit van Zolder. In de paddock sloeg ik nog een praatje met... Vic Van schil, de meesterknecht van Eddy Merckx, ook al zo’n crème van een mens die ons onlangs verliet.
Toen ik dan volle bak rondjes maalde op het Circuit zelf, hoorde ik plots iemand roepen. ‘Allez, Fred!’. Het was Frank. Elke ronde opnieuw diezelfde supporterskreet, gevolgd door zijn gebalde vuist: ‘Allez, Fred!’. Ik droeg die dag mijn regenboogtrui. Een trui die Frank nooit wist te veroveren. Ik schaamde me een beetje. Man, wat zou ik mijn regenboogtrui nu graag inruilen om Frank terug te krijgen.

Merci, Frank, voor de inspiratie die je me gaf om te beginnen fietsen. Je was een schone coureur en mens. Grillig, een 'enfant terrible' misschien maar vooral schoon.

Ik ben een fietsvriend kwijt. Maar ‘VDB TGV’ staat voor altijd op de Berendries gekalkt. Die slogan zal er blijven staan, no matter what.

Frederik Backelandt
Hoofdredacteur Grinta!



ik hoop zaterdag toch even op begrafenis te zijn
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Desiderius
Geplaatst: 25-10-2009 09:11:38 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
Zakenman Eric Rottiers (5Cool, een goede vriend van wielrenner Frank Vandenbroucke is vandaag aan een hartaanval gestorven. Vreemd genoeg gebeurde dit ook in Senegal. "Ik vertelde hem hoe fantastisch het er was. Dat hij zeker eens moest gaan", klonk het net voor de dood van VDB uit de mond van Rottiers. "Ik had Frank wel gezegd dat hij best eerst enkele dagen kon rusten in het hotel. Ik zou hem nadien wel tonen waar het echte feestleven in Saly te vinden was. Maar Frank heeft het geduld niet gehad om te wachten tot ik toekwam. Hij is op zijn eentje gaan boemelen, met verschrikkelijke gevolgen."

Rottiers stierf in het hotel in Saly waar VDB eerst was ingecheckt. De 58-jarige wielerliefhebber overtuigde Frank om naar Senegal te reizen. De twee kenden elkaar al vijftien jaar, Rottiers was een wielerliefhebber en hielp bij de organisatie van de Ronde van de Middellandse Zee. De laatste weken groeiden de twee dichter naar elkaar toe. Rottiers kwam eerder deze week in de media nog aan het woord over het overlijden. (belga/ep/dea)


raar!
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
stijn
Geplaatst: 25-10-2009 13:51:40 Reageren met citaat
Prof Prof
Geregistreerd op: 22 Mei 2009 Berichten: 1153
da kunt ge op zen minst merkwaardig noemen
Profiel bekijken Stuur privébericht
Desiderius
Geplaatst: 26-10-2009 20:15:31 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
«De eerste keer dat ik Frank Vandenbroucke zag, was in 1989. We gingen met de nationale ploeg trainen op het parcours van het WK in Chambéry. Zijn vader Jean-Jacques was mecanicien van de wielerbond, en Frank was meegereisd. Hij was dertien jaar: hij koerste nog niet eens. Wij reden het klimmetje in het parcours omhoog, en Claude Criquielion en Dirk De Wolf begonnen tegen mekaar te koersen. Toen we boven kwamen, had niemand nog veel goesting om iets te zeggen. Maar wie hing er nog in het wiel? Juist: de kleine Frank! Dertien jaar, hè!»


een quote van Johan Bruyneel

_________________
ABT 2005, 1e Sinaai inwoners 2010, ABT 2011

www.gebroedersverlee.webs.com
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Desiderius
Geplaatst: 29-10-2009 18:51:35 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
een tekst van Jean-Pierre van Rossem in het gastenboek van VDB


"Jou heb ik slechts één keer ontmoet. Het was kort nadat ze mij vrijlieten
uit de middeleeuwen. Uit het gevang in Brugge. Kon het nog middeleeuwser?
Je wou voor Sarah een Ferrari F40 kopen, kwam vragen of ik er nog ergens
eentje had staan. Neen ik had niet. Een week voor ze mij vrijlieten hadden
ze al mijn Ferrari’s verkocht. In een donker zaaltje. Tegen ridicuul lage
prijzen. Of ik weet had van iemand die een F40 had staan? Jawel. Ik wist er
wel een paar dozijn staan. Maar tien miljoen frank vond je aan de hoge
kant. En gelijk had je. Dat was te duur betaald. We hadden afgesproken in
Sint-Brixius, in het ijssalon van de broer van die andere Frank. Frank van
de Zillion, die van Brigitta Callens. Het eerste wat je me vroeg was of het
waar was dat Callens nooit onderbroeken droeg. Het was waar, Frank, maar ik
ontkende het. Omdat het zo weinig relevant was. Ik weet niet wie van ons
het meest te laat was. Of ja, ik weet het weer. Ik had net mijn eerste
sigaret opgestoken toen jij de gelagzaal kwam binnen gewandeld. Fier,
kaarsrecht. Elegant. Met zwier. In keurig pak, de dandy die je altijd zo
graag speelde. Ik zei je dat je mij deed denken aan Tristan Tzara. Je vroeg
mij wie dat was. Ik zei je iets over dada en de dadaďsten. Je zei enkel:
“Ha, die.” Ja, die.

Het was in de periode dat ik bij de zoon van Guido Reybrouck, bij Fangio,
die Testarossem fietsen liet maken. De periode ook dat Guido en ik grootse
plannen hadden om een nieuwe wielerploeg uit de grond te stampen.
Vierhonderd miljoen hadden we ervoor nodig. In franken, hé, niet in euro’s.
Want jij sprak nog steeds in franken. Ik meestal in dollars. Amerikaanse.
Maar die keer dus in oude Belgische franken. Je vroeg mij wie we al hadden
aangetrokken als renners. Wist ik veel. Daar moest Guido voor zorgen. Ik
enkel voor de poen. En ja, de poen, die had ik gevonden. Bij Dell
Computers. Maar het liep allemaal fout met de Tour de France. Want we
wilden absoluut de Tour de France rijden. Maar dat ging niet. Ik ben het al
vergeten. Het was iets dat de volgwagens in de Tour allemaal Fiats moesten
zijn. Of Skoda’s. Ik weet het al niet meer. En dat Dell voor de auto’s van
het personeel een contract had met Mercedes. Of zo. Ook dat ben ik
vergeten. Ik vroeg je of je geďnteresseerd was om voor ons te komen rijden.
Maar je had al een contract ondertekend, opnieuw met Cofidis. Het was het
jaar dat je Luik-Bastenaken-Luik gewonnen had, er Michele Bartoli
belachelijk had gemaakt. Je vertelde me dat je van de trap gevallen was.
Maar ik geloofde je niet. Want daarvoor liep je veel te gracieus, veel te
rechtop. Je was net getrouwd met Sarah. De Italiaanse die je leerde kennen
tijdens de Vuelta. Die in het PR team van Saeco zat. Iets met koffie. Voor
wie je twee ritten had gewonnen. Je vertelde het mij allemaal. Maar ik wist
het al. Van Frans Verbeeck. Bij wie ik jaarlijks vijf wereldkampioen truien
ga ophalen. Omdat ik nu al vijfentwintig jaar lang de
wereldkampioenschappen in slot-racing organiseer. Geen kat die weet wat dat
is: “slot-racing”. Trek het je niet aan, Frank. Het is niet belangrijk.
Vrijwel niets is belangrijk. Alles is bijkomstig. Wij komen niet bij. Ook
toen kwamen we niet. Niet bij. Niet bij van het lachen. Toen je me vertelde
van die pyama van Philippe Gaumont. Je vroeg me of ik Eddy Merckx
persoonlijk kende. Want Merckx heeft zijn fietsenhandel net naast het
ijssalon waar we zaten. Nee, ik kende hem niet. Niet persoonlijk. Slechts
één keer heb ik hem ontmoet. Op een nacht. In een kroeg op een hoek, in de
buurt van het Noordstation. Wie ik destijds heel vaak zag, maar enkel op de
fiets, was zijn zoon Axel. Toen ik nog in Sint-Brixius woonde. Naast het
huis van een dokter die van de loge was. En zeer slim. Maar die graag zijn
glas dronk. Zijn dochtertjes kwamen soms met Youri spelen. Youri die dan
amper twee was. Die nu niets meer herinnert van de villa op Sint-Brixius.
Tenzij van het tiental katjes die we er hadden. En van dat eentje, dat kort
na de geboorte, verdronk in de vijver.

Je vertelde me over dokter Mabuse, over Sainz. Je keek me kwaad aan toen ik
je zei dat die vent net zoveel dokter was als de plastiek bloemen op onze
tafel. Je sprak me heftig tegen. Met wilde gebaren. Theatrale gebaren. Je
zeiu dat Sainz een genie was. Dat je niemand kende die zoveel van
wielrennen wist als jouw Sainz. En toch was het Nico Mattan geweest, jouw
maatje in en buiten het peloton, die je aan het twijfelen had gebracht.
Want die druppeltjes die jullie van dokter Mabuse kregen. Wat zat daar in?
Waren die ook homeopathisch? Jij wist het niet. Nico Matan wist het niet.
Alleen dokter Mabuse wist het. Je steigerde toen ik je zei dat jouw Mabuse
een charlatan was. Je vroeg me of ik dacht dat je Luik-Bastenaken-Luik op
doping had gewonnen. Ik antwoordde jou dat ik mij daar geen fluit van
aantrok. Dat alles in de wereld niet meer dan schijn is. Dat we met zijn
allen in een schijnwereld wonen. Elk achter zijn eigen façade. Dat de grote
wereld één grote leugen is. Ik vertelde jou van die Limburgse student die
bij mij bijlessen volgde, wiens vader een heel bekende apotheker was. Het
was al avond toen zijn vader naar Metodika belde. Mijn repetitiekantoor. Om
er zijn zoon te spreken. Die moest meteen naar huis komen. Zijn vader
midden in de nacht naar Italië voeren. Want daar was Eddy Merckx tijdens de
giro op doping betrapt. Ik vertelde jou dat die hele sportpers één bende
hypocrieten is. Kon het mij verdommen of Eddy Merckx al dan niet doping had
genomen. In elk geval niet meer dan de anderen. En zeker heel wat minder
dan die fameuze Lance Armstrong die zopas de Tour had gewonnen. Merckx is
de grootste. Punt ander lijn. Je vroeg mij of ik supporter was geweest van
Merckx. En ik antwoordde jou “Neen”. Ik was supporter van Rik van
Steenbergen. En van Rik van Looy. In 1990 had ik ze allebei met hun madame
uitgenodigd op mijn trouwfeest met Rachida. Had ik met allebei een glas
champagne gedronken. In de Concert Noble in Brussel. Op het avondfeest.

Je vroeg mij wat ik van jou vond. Je grote onzekerheid, Frank. Jouw
bestendig gemis aan zelfvertrouwen. Goed verscholen achter jouw
ondoorgrondelijkheid. Maar voor mij was je een glazen man, Frank. Ik keek
dwars door je heen. Voorbij de etalage. Jij en ik, Frank, wij leven van
excessen. Wij konden broers zijn geweest. Wat ik van je vond? Hoe bedoelde
je? Als wielrenner? Of als mens? “Allebei,” zei je. Ik vertelde je dat jij
en ik niet gemaakt waren voor deze wereld. Dat deze wereld ons nergens kon
plaatsen. Omdat er nergens een vakje is waarin men ons kon plaatsen. Wat we
ook deden, het was altijd verdacht. Want wij deden niet als de anderen. Wij
wisten dat alles maar schijn is, dat op onze kinderen en onze vrouwen na,
niets belangrijk is. Ik zei je dat je rot van talent was. Eigenlijk wist je
dat zelf ook wel. Of toch niet. Anders had je de bevestiging niet zo graag
gehoord."

_________________
ABT 2005, 1e Sinaai inwoners 2010, ABT 2011

www.gebroedersverlee.webs.com
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Desiderius
Geplaatst: 10-11-2009 19:02:52 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
http://www.imca-slotracing.com/FVDB%20BOEK.htm

Jean Pierre van Rossem zijn nieuw boek voor VDB...

_________________
ABT 2005, 1e Sinaai inwoners 2010, ABT 2011

www.gebroedersverlee.webs.com
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Desiderius
Geplaatst: 13-11-2009 20:12:52 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
Exclusief: het voorwoord uit het boek ‘VDB forever! Mijmeringen over Frank Vandenbroucke’ van auteur Stefaan Van Laere (Bola Editions, www.bola-editions.be). Het boek bevat naast persoonlijke mijmeringen van de auteur ook impressies en foto’s van de fans en wielerliefhebbers.
Voorwoord


Waar was u toen u het nieuws van de dood van wielrenner Frank Vandenbroucke vernam?

De kans is groot dat 12 oktober 2009 veel mensen datzelfde beklemmende gevoel bezorgt als destijds wereldwijd 22 november 1963, die vermaledijde dag dat de Amerikaanse president John F. Kennedy in Dallas neergekogeld werd, alle verhoudingen uiteraard in acht genomen.

Wie van enige leeftijd is herinnert zich die dag nog goed, en de iets jongeren onder ons moeten het maar aan een ouder familielid vragen. Dagen als de dood van Kennedy en nu ook Frank Vandenbroucke zitten voorgoed in ons collectief geheugen gegrift. Net zoals 11 september nooit nog een gewone dag kan zijn, al is dit natuurlijk een gebeurtenis van andere, wereldwijde proporties.

Ik zal u alvast vertellen waar ik was toen ik het nieuws van de dood van Frank Vandenbroucke vernam. Gewoon thuis op de bank, ietwat ongeïnteresseerd luisterend naar het avondnieuws op Een. Fred Braeckman had er net enkele onderwerpen doorgejaagd die ik half suffend niet heb geregistreerd toen hij plotseling, zomaar out of the blue, met het nieuws van de dag, wat zeg ik, van de week op de proppen kwam.

Zopas is wielrenner Frank Vandenbroucke in Senegal op 34-jarige leeftijd gestorven.

Van een wake-up call gesproken.
Ineens was ik klaarwakker.

Had ik dat wel goed gehoord?

Dat kon toch niet!

Ik was ijskoud gepakt.
Verbijsterd.
Het wilde maar niet doordringen.
Oké, van Frank kon je alles verwachten, maar dít..
Even dacht ik aan een groteske, gruwelijke grap.
Frank dood?
Dat was toch niet mogelijk!

Ik keek ongelovig naar mijn vrouw, en omgekeerd. Ze is niet bepaald een wielerfan – wat ik haar vergeef, want niemand is perfect – maar zelfs zij kent VDB en dat wil wat zeggen. He-laas vooral uit de sensatieartikels van de laatste tien jaar, maar toch. Haar conclusie over Frank Vandenbroucke is kort en confronterend, maar ze slaat wel de nagel op de kop: een heel groot talent dat veel te vlug is weggedeemsterd.

Iedereen zal het ongetwijfeld met deze spijkerharde analyse eens zijn. De waarheid heeft haar rechten, en toch.

En toch, en toch, en toch…

Frank toch, heb ik de voorbije weken menigmaal gemompeld, waar is het in godsnaam misgegaan?

Enigszins verdoofd staarde ik naar het scherm. Fred Braeckman was intussen bezig met de rest van het nieuws, maar dat leek niet meer door te dringen.

Snel ging ik naar mijn computer om het nieuws te checken, een intussen bijna vanzelfsprekende reflex.
Mijn vingers tikten vanzelf de vertrouwde naam in, het verstand was even uitgeschakeld. Ik las daar de eerste onheilspellende berichten.
Veel meer nieuws dan zijn overlijden bevatten ze nog niet, maar de mokerslag kwam hard aan. Meerdere bronnen bevestigden het: VDB was niet meer.
Op de verschillende fansites kwamen algauw de eerste onthutste reacties binnen.
Vannacht zouden heel wat mensen slecht slapen.
En de gsm-operatoren deden nu vast gouden zaken. Al die fans die elkaar het verschrikkelijke nieuws wilden melden…

De journalist in mij kwam weer even boven. Ik kon me goed de koortsachtige drukte voorstellen die nu op alle redacties heerste. Net op het einde van de dienst, dat werd alle hens aan dek om de lezer tegen de ochtend toch nog een flinke portie VDB voor te schotelen.

Zouden ze trouwens op de meeste redacties niet al een in memoriam klaar liggen hebben, dacht ik ineens. Na zijn eerdere zelfmoordpogingen hadden meerdere vooruitdenkende hoofdredacteurs wellicht de stagiairs de opdracht gegeven om dat alvast al op te stellen. Verloren werk was het niet, want vroeg of laat zouden ze dat toch nodig hebben.
Sommige lezers zullen dit wellicht een cynische gedachte vinden, maar neem het van mij aan. Ik weet hoe journalisten redeneren. Dat kan soms erg cru zijn, en VDB’s levenswandel van de laatste tien jaar was nu eenmaal niet bepaald een toonbeeld van standvastigheid.

Maar toch, VDB dood, hem nooit meer zien opduiken als deelnemer aan een criterium of dernykoers waar hij de voorbije jaren toch nog altijd de applausmeter deed tilt slaan, niet meer elke dag op de fansite naar de nieuwste berichten kijken, de speurtocht naar weer een nieuwe sponsor volgen, geen botsing met de wagen weer…

Met het overlijden van VDB viel ook een stuk van mijn leven weg. Zeggen dat ik een onvoorwaardelijke fan was is net iets te kort door de bocht. Ik mag van mijzelf graag denken dat ik een redelijk mens ben, en idolatrie is niet aan mij besteed. Als kind was Eddy Merckx weliswaar mijn grote afgod, maar hiervoor pleit ik verzachtende omstandigheden. Mijn moeder was afkomstig uit Kersbeek-Miskom, het dorp in het Hageland net naast Meensel-Kiezegem.

Bij het horen van de naam van dat dubbeldorp spitsen de oren van de ware wielerliefhebber zich. Eddy Merckx, zo weet iedereen die iets van wielrennen kent, werd daar geboren op 17 juni 1945. Zowat mijn volledige familie woonde daar in de buurt, en tijdens de zomermaanden brachten we daar met het gezin altijd de vakantie door.
Ik zie mezelf als kind nog altijd op een geleend fietsje op de golvende heuvels van het Hageland fietsen. In mijn gedachten was ik Eddy Merckx en won ik ook de Tour de France. Ik was vijf jaar toen hij zijn eerste Tour won, een mooie leeftijd om een idool te hebben. Dat zal mij dus ongetwijfeld wel vergeven worden.
VDB was iemand die ik met meer dan gewone interesse volgde. Zijn branie, zelfs toen hij nog jeugdrenner was, hadden we nooit eerder gezien. Het minste wat je kon zeggen was dat hij opviel, door zijn gedrag, door zijn aanvallende koershouding en door zijn doorzettingsvermogen. Je moest al stront in je ogen hebben om niet te zien dat dit godenkind voorbestemd was om grootse dingen te verwezenlijken.

Toen Frank in 1994 bij de profs debuteerde, gebeurde dat met de grote trom. De wielerkenners hadden hem allang gespot als zijnde een uitzonderlijk talent, en er werd reikhalzend naar zijn eerste seizoen uitgekeken.
En hij was ook niet bepaald op zijn mondje gevallen. Zoals al tijdens de jeugdwedstrijden het geval was, trok hij ook nu weer voor en na de wedstrijd alle aandacht naar zich toe. “Ik kan alle klassiekers winnen”, zei hij zonder omwegen. De gefronste wenkbrauwen van de omstaanders negerend. “En de Tour de France ook.”

Dat was straffe praat die we van de doorgaans zo bescheiden Belgische coureurs niet gewoon waren. En daar stond hij dan, enigszins treiterig te lachen. Op slag waren er een paar van de groep toehoorders die hem geloofden.
Zou het waar zijn? Zouden we zovele jaren na Lucien Van Impe eindelijk nog eens op het hoogste schavotje van de Tour kunnen staan?

Ook mijn aandacht was gewekt. O ja, ook ik was journalist, ook ik was cynisch en wantrouwig. Geen woorden maar daden, weet je wel. We hadden al genoeg van die eeuwige beloften gehad die het uiteindelijk niet gemaakt hebben: Eddy Schepers, Jan Nevens en noem ze maar op. Al hadden die niet de branie en het zelfvertrouwen van VDB.
Maar de eerste koersen die ik van Frank zag zaaiden toch het spoor van de twijfel.
Zou het echt waar kunnen zijn? Ging die ogenschijnlijk frêle, maar duidelijk van talent barstende jonge knaap van nog geen 20 de hemel bestormen? Hoe jong hij ook nog was, hij droeg de belofte in zich om uit te groeien tot de nieuwe, universele wielerheld.
Frank was op dat moment het beste wat het Belgisch wielrennen kon overkomen.

Ik wilde eigenlijk niets liever. Ik was intussen te oud om nog idolen te hebben, maar sinds die dag heb ik zonder mankeren elk bericht, elk nieuwsje over Frank Vandenbroucke verslonden, gretig als een gulzige spons.

Op dat punt heeft Frank ons de voorbije vijftien jaar zeker verwend. De eerste vijf jaar van zijn profcarrière vooral met steeds straffere sportieve hoogstandjes, nadien helaas met min-der positief nieuws. Maar hoe ging dat met VDB, hoe groot ook de zonden waren, hij kreeg er meteen de absolutie bij.

Af en toe verzon hij de somste uitvluchten, dat zeker.

“Van de trap gevallen.” Toen hij niet genoeg getraind had en bang was eraf gereden te worden.

“Die medicijnen zijn voor mijn hond.” Bij de beruchte inval bij hem thuis, toen een halve apotheek vervallen verboden producten gevonden werden.

“Ik kan nog het podium van de Tour halen.” Een uitspraak van recente datum, tegen beter weten in. Al zullen sommige hardnekkige fans blijven volhouden dat hij in zijn laatste seizoen langzaam weer rechtkrabbelde. Volgend jaar, in 2010, zouden we de heropstanding van de adelaar zien, de fenix die uit zijn as herrees.

Toen had de gewone wielerliefhebber allang afgehaakt, en bleven enkel de trouwe fans over. Die hadden het steeds moeilijker om hun ogen te sluiten voor de realiteit, maar één voor één moesten ze toegeven dat de oude Frank Vandenbroucke nooit meer zou terugkomen.

Maar ook hier toonden de fans zich opvallend gul. Anno 2009 was er wellicht niemand die nog echt geloofde dat VDB opnieuw een topwedstrijd zou winnen.

Geen nood, de ambities werden wat bijgesteld en het geloof bleef.

Zegevieren in een wedstrijd van tweede categorie genre Kuurne-Brussel-Kuurne of de Scheldeprijs zou ook al mooi zijn.
Of als dat niet meer kon, de finale meerijden.
Of gewoon af en toe nog eens demarreren, zoals alleen VDB dat kon. Kop in de wind, recht op de trappers, het stuur stevig vastgeklemd.
En geven maar.
Bij wijze van erebetoon aan zichzelf.
Go Frank, go!
Vas-y!
Ga Frank, ga!
Zoals op La Redoute.

Hoe vaak hebben de fans dat niet langs de kant van de weg geroepen, tot hun kelen schor en hees waren. En met bier moesten gesmeerd worden.

Zelfs met in 2010 gewoon in het peloton te zitten en kushandjes naar het publiek werpen zouden de echte fans zich al tevreden gesteld hebben.
Het behoort tot het goddelijk aura van VDB dat alleen al zijn aanwezigheid zijn volgelingen gelukkig maakte.
Hun idool zien, hem even aanraken en een praatje met hem maken, het was hun hoogtepunt van de dag, van de week of de maand, in een zeldzaam geval van een heel leven.

En als het fietsen op professioneel niveau echt niet meer kon zouden de fans ook al tevreden zijn met af en toe een acte de présence, zoals zijn laatste seizoen er in feite een was. Niemand besefte dat het meteen zijn afscheidstournee zou zijn, in de eerste plaats hijzelf niet.
Naar de buitenwereld toe probeerde hij te laten uitstralen dat hij nog één keer alles op alles zou zetten als die zo broodnodige sponsor maar eens wilde opduiken.

Wellicht wist Frank diep van binnen dat het niet meer zou lukken, alle geruchten over onderhandelingen met Lotto niet te na gesproken. De waarheid, hoe cru ze ook mag zijn, is dat Frank Vandenbroucke voorgoed verbrand was, vleugellam en nog slechts een schim van zichzelf.
Maar misschien was hij net daarom nog zo razend populair. Wielerliefhebbers hebben een groot, vergevingsgezind hart, zeker de supporters van VDB, die in de loop der jaren het een en ander met hun groot idool hebben meegemaakt en tot op het laatste moment bereid waren veel, zoniet alles, met de mantel der liefde te bedekken.

Wie geregeld de fanfora van Vandenbroucke bezoekt, weet wel waarover ik het heb. Elk klein detail uit zijn leven, de laatste jaren helaas vooral puin en schandaaltjes, maar telkens toch ook weer hoop dat de deur naar een geslaagde comeback op een kier stond, werd er met een vergrootglas bekeken en besproken.

Af en toe dreigden de commentaren op bepaalde berichten te ontaarden in een verbale woordenstrijd tussen die kern van hardnekkige die hard fans die VDB tot op zijn laatste dag had, en zij die weliswaar nog steeds de nodige sympathie voor de gevallen held koesterden maar zijn levensloop met de nodige kritische zin bekeken.

De fansites bezoeken was voor velen een dagelijkse gewoonte geworden. Want wat zou Frank gisteren weer allemaal beleefd hebben! We kwamen het in het lang en het breed te weten, en overal waar Frank gespot werd was er blijkbaar wel altijd een fan in de buurt, te oordelen aan de talloze verslagen van de faits divers uit zijn leven.

En dat is nu dus allemaal, voorgoed, weggevallen.
Moet je ook even slikken?
Wil het ook maar niet doordringen?

Nooit nog zullen de fans nagelbijtend moeten uitkijken of Frank wel aan de start van de volgende aangekondigde koers zal staan. Let’s face it, hij had niet bepaald een goede reputatie op dat vlak en kon soms wekenlang van het toneel verdwijnen zonder een verklaring te geven die steek hield. Het is trouwens misschien beter dat we nooit zullen weten wat hij toen allemaal uitspookte.

Werden die afwezigheden hem kwalijk genomen? Heel even misschien, maar dan toonde Frank toch opnieuw karakter, trainde hij enkele dagen en zagen we hem weer in een kermiskoers verschijnen. En kreeg hij meer aandacht dan de winnaar, ook al stapte hij na enkele ronden af. Maar ook dat vergaven de fans hem, want hij zat in volle opbouw. Zoals hij dat de voorbije tien jaar eigenlijk voortdurend was, tussen de comebacks door zwevend van depressie naar weer een periode van enthousiasme.

Frank had charisma, klinkt het dan. Een bijna niet te verklaren woord, want wat is charisma precies? ‘Uitstraling’, dat klinkt net iets te plat. Laat het ons hier op houden: charisma is VDB, en VDB is charisma.
Hierbij kunnen we de tegenwoordige tijd blijven gebruiken, want ook na zijn overlijden begeestert hij nog altijd de gewone man (en vrouw) in de straat.

Maar ook al diegenen die graag met VDB de draak staken zullen nu wellicht het drama achter de renner zien. Want Frank, zo simpel is het, was uniek. Is uniek. Voor altijd.

VDB was VDB, drie eenvoudige letters die een hele wereld konden oproepen. Ze stonden nog steeds onuitwisbaar gekalkt op heel wat West-Europese wegen en sierden menig vlag waarmee de supporters jarenlang op het trottoir stonden te wapperen in de hoop zo ook even in beeld te komen.

Was de titel van zijn biografie niet ‘Ik ben God NIET’, als wilde hij voor eens en altijd ontkennen dat hij God wel was zoals sommigen op een bepaald moment blijkbaar begonnen te geloven?

Op bepaalde momenten in zijn carrière, die helaas veel te schaarse ogenblikken dat hij van op zijn wolk autoritair heerste over het peloton en de hele wereld aan zijn voeten leek te liggen, zou je als oppervlakkige observant inderdaad kunnen gedacht hebben dat Frank Vandenbroucke zich had onttrokken aan het dagelijkse leven en was uitgegroeid tot een icoon larger than life. En hingen de fans aan zijn lippen, als verwachtten ze van hem hemelse wijsheden te horen.

Maar helaas, ook VDB moet naar de plee. En wellicht ligt net daar het begin van het einde. Want het leven bestaat nu eenmaal niet alleen uit die zalige opflakkeringen van ultiem, orgastisch geluk wanneer je als winnaar over de eindmeet rijdt.

Ook een topsporter verslaafd aan het applaus van zijn supporters heeft al eens hoofdpijn, moet een luier van zijn kind verversen of zijn teennagels knippen. En de pot choco is verdomme leeg, en de winkel gesloten.

Met andere woorden, hij ontsnapt niet aan het triviale, het banale waaraan wij gewone mensen intussen gewend geraakt zijn.
Voor de held die gewend is aan het de verering van zijn fans niet altijd een gemakkelijk proces, zeker niet wanneer het je ultieme ambitie is te schitteren en te behagen. Kijk eens hoe snel ik fiets, hoe mooi ik op mijn zadel zit; en heb je overigens mijn nieuwste kapsel al gezien!

Graag besteed ik in dit boek ook de nodige aandacht aan wat u, lezer, fan of gewoon kritisch wielerliefhebber/wielerhater over Frank Vandenbroucke denkt en dacht en wat uw meest frappante herinneringen aan VDB zijn. Want VDB kon niet zonder zijn fans, en omgekeerd…

Kurt Lootens

“Ik herinner mij het jaar dat je bij ons kwam in de ploeg als junior bij de Groeningespurters. Ik vond het de grootste eer om je te dienen toen je kopman was. Kampioen van Belgie was dan ook de mooiste ervaring die ik van mijn leven nooit zal vergeten. Als zo een grote man, blijf ik me je herinneren…”

Nico

“Ik volg Frank al vanaf zijn 17de en zeker vanaf zijn eerste profjaar.
Ik herinner me nog goed een koers rond het Kortrijkse. Hij kwam laat aan en zette zich het eerste wedstrijduur helemaal achteraan. Hij haalde een zak boterhammekes boven en at ze op zijn gemak op, wat dollend met de anderen. Na een uur koers moest hij aan iedereen vragen: ‘Hoeveel man is er weg? Hoeveel ronden zijn het nog?’ Halfweg was hij weg met drie man. Op twee ronden van het eind was hij alleen weg … peloton in stukken en brokken … Frank kwam alleen aan.”

Emmanuel

“In 1989 was ik aan de inschrijvingstafel waar Frank zich inschreef voor de nieuwelingenkoers in Brakel. Toen ik hem vroeg waarom hij zover kwam afgezakt om te koersen (hij was geboren in Moeskroen) was zijn antwoord: ‘Ik kom niet om te koersen maar om te winnen !’ En ja … enkele uurtjes later won Frank zijn eerste koers bij de nieuwelingen. Vanaf toen wist ik dat Frank een uitgesproken winnaarsmentaliteit had.”

Johan Bruyneel
Oud-renner en ploegleider

“De eerste keer dat ik Frank Vandenbroucke zag, was in 1989. We gingen met de nationale ploeg trainen op het parcours van het WK in Chambéry. Zijn vader Jean-Jacques was mecanicien van de wielerbond, en Frank was meegereisd. Hij was dertien jaar; hij koerste nog niet eens. Wij reden het klimmetje in het parcours omhoog, en Claude Criquielion en Dirk De Wolf begonnen tegen mekaar te koersen. Toen we boven kwamen, had niemand nog veel goesting om iets te zeggen. Maar wie hing er nog in het wiel? Juist: de kleine Frank! Dertien jaar, hè!”(quote op het forum van www.frankvdbroucke.be). Notitie: Frank was toen veertien, bijna vijftien. De geschiedenis heeft haar rechten…

_________________
ABT 2005, 1e Sinaai inwoners 2010, ABT 2011

www.gebroedersverlee.webs.com
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Junta
Geplaatst: 14-11-2009 19:14:06 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 21 Mei 2009 Berichten: 490 Woonplaats: Sinaai
wanneer komt dat boek uit?
Profiel bekijken Stuur privébericht Website bekijken
Desiderius
Geplaatst: 14-11-2009 19:16:32 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
Junta schreef:
wanneer komt dat boek uit?


is nog nie bekend precies

_________________
ABT 2005, 1e Sinaai inwoners 2010, ABT 2011

www.gebroedersverlee.webs.com
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Desiderius
Geplaatst: 08-02-2010 10:43:24 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
eindelijk 'ik ben God niet' uitgelezen, nog eens gelezen wat hij allemaal heeft meegemaakt, een uitzonderlijk talent dat door tegenslagen werd opgehouden, maar hoe hij telkens weer zelf de kracht vond om op te staan...

_________________
ABT 2005, 1e Sinaai inwoners 2010, ABT 2011

www.gebroedersverlee.webs.com
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Desiderius
Geplaatst: 31-05-2010 11:20:12 Reageren met citaat
Site Admin Site Admin
Geregistreerd op: 29 Okt 2008 Berichten: 2537 Woonplaats: sinaai
http://www.sporza.be/cm/sporza/wielrennen/100531_vdb_champagne

als die te koop is hier in de buurt ga ik hem direct aanschaffen

_________________
ABT 2005, 1e Sinaai inwoners 2010, ABT 2011

www.gebroedersverlee.webs.com
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen Website bekijken MSN Messenger
Jonas
Geplaatst: 31-05-2010 16:25:58 Reageren met citaat
Junior Junior
Geregistreerd op: 22 Mei 2009 Berichten: 451
Alsof die dochtertjes dat geld nodig hebben? Pff dit lijkt toch wel op pure commerce
Profiel bekijken Stuur privébericht E-mail versturen

Berichten van afgelopen:  

Tijden zijn in GMT + 1 uur
Pagina 5 van 6
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6  Volgende
Nieuw onderwerp plaatsenReageren

Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen in dit subforum
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Je mag je berichten niet bewerken in dit subforum
Je mag je berichten niet verwijderen in dit subforum
Je mag niet stemmen in polls in dit subforum